Czy mamy wpływ na dziecko?

Ewangelina

Chciałabym porozmawiać o tym, czy rodzice mają jakikolwiek wpływ na swoje - narodzone bądź jeszcze nie - dziecko. I mam tutaj na myśli różne aspekty, na których polu jest to wykonalne.
Teoria Gordona mówi, że jeżeli dziecko jak najwcześniej będzie mieć dostarczoną wystarczającą ilość muzyki, to w przyszłości może być w tej dziedzinie bieglejsze. Możliwe, że jest tak też z innymi dziedzinami sztuki, ale pewna nie jestem.
Jest opinia, że jeżeli do brzucha ciężarnej podsunie się muzykę klasyczną, to, co z tego płodu wyjdzie, może w przyszłości zostać geniuszem.
Na pewno jest jeszcze wiele takich faktów. Jeżeli znacie - podzielcie się! Bo nie ukrywam, ostatnio ten temat mnie bardzo zainteresował.

Colourofrainbow

moze tak byc, ale takze nie jestem tego pewna. wszystko zalezy chyba od rodzicow i od ich talentow.

Poison

Czy ja wiem?
Z tego co piszesz, teoria Gordona trzyma się kupy - to chyba logiczne, że im wcześniej mamy z czymś styczność, tym lepiej to opanujemy. W końcu można być dobrym we wszystkim, jeśli tylko na rozwijanie danej zdolności poświęci się wystarczającą (podkreślam to słowo - dla niektórych "wystarczająco" znaczy mniej, dla niektórych więcej, kwestia indywidualna) ilość czasu.
Ale ta muzyka klasyczna to dla mnie mit. Ma to jakieś uzasadnienie w ogóle?

Ewangelina

Poison

ruda

Zgodziłabym się, że muzyka, słowa lub inne gesty wpływają na dziecko w okresie prenatalnym, ale bardziej na jego prawidłowy rozwój, jakoś tam pojmowany nastrój i szczęście, a nie przyszłe umiejętności.
Tak samo jak i z dostarczaniem mniemam już urodzonemu dziecku od samego początku muzyki/ewentualnie innych dziedzin sztuki, kierunków zainteresowań. Zgadzam się tutaj z Poison, że po prostu wtedy dziecko od małego ma szansę rozwinąć się w danej dziedzinie ot co.

verloren

Moim zdaniem rodzice mają ogromny wpływ na dziecko. I nie tylko rodzice, bo wszystkie najbliższe osoby. Charakter dziecka kształtuje się od małego. Nawet noworodka można tak rozpieścić, że później nikt nie może sobie z nim poradzić.
Podam przykład tego jak najbliższe otocznienie wpływa na dzieci.
Moja ciocia rozpieściła okropnie swojego starszego syna i młodszy stawał się identyczny. Dzieci z natury inteligentne jeśli chodzi o wykorzystywanie innych i ich słabośći, ale jeśli chodzi o naukę to przecież nie muszą, bo kto im każe? Tak więc postanowiłam zapanować nad młodszym dzieckiem cioci i nie dopuścić do jego zepsucia. Gdy tu przyjechali miał niecałe dwa lata. Czytaliśmy książki, graliśmy w piłkę i bawiliśmy się różnymi innymi zabawkami. Dziecko wreszcie zaczęło mówić coś więcej niż "Ewa" -imię mamy. Polubiło czytanie książek, stało się posłuszniejsze, lubiło to, że ktoś poświęca mu czas. Kilka miesięcy temu się przeprowadzili i już nie widujemy się tak często. Ewidentnie zniknął chłopiec, którego "oddałam" w podobno dobre ręce. Jego mama płacze, bo nie może sobie z nim poradzić (tak z dwulatkiem!) . Kiedy przyszedł do nas znowu tak samo jak na samym początku gdy przyjechali wywalił wszytkie ksiązki jakie leżały na półce, połamał zabawkę, bił inne dzieci. Po dwuch miesiącach beze mnie dziecko nie wiedziało już nawet, że jak mówię "dostaniesz karę" to znaczy, że ją dostanie i powinien przeprosić. Dwie godziny później kiedy powiedziałam to do niego już wiedział co ma zrobić i że przez jakiś czas nie będzie mógł się bawić. Przypomniał sobie.
Dzieci są bardzo podatne na wszystko i być może słuchające muzyki noworodki nie będę póżniej następcami Chopina, ale mogą sie rozwijać od samego początku. Skoro rodzice poświęcają im tyle czasu, że nie tylko się nimi opiekują, ale dzielą się z nimi tak ważnymi rzeczami jak sztuka to ich dzieci na pewno mają większe sznse się rozwijać niż dzieci pozostawione same sobie, którym rodzice poświęcają tyle czasu ile trzeba na nakarmienie i przewinięcie. Nie oznacza to jednak, że będą bardziej utalentowane.

adelia

Komunikacja prenatalna to bardzo rozbudowany i ciekawy temat ;) Kiedy np. rodzice puszczają tą muzykę dziecku w brzuszku, potem on uspokaja się przy niej, reaguje piskiem lub śmiechem, rozpoznaje ją, co jest absolutnie niesamowite :)

uważam, że każdy człowiek, który przebywa z dzieckiem wywiera na niego ogromny wpływ. Dziecko jest uważnym obserwatorem, my - dorośli, czasem nie zdajemy sobie sprawy z tego, że dziecko, każde nawet najmniejsze zachowanie może podpatrzeć i powtarzać, bo mu się spodoba lub po prostu je zapamięta.

Wzorce, jakie dziecko zdobędzie kontaktu między nim a rodzicem, to, jak będą wyglądały relacje między nim a rodzicami, wpływa na następną umiejętność tworzenia związków tego dziecka, kiedy już będzie dorosły. Chodzi tutaj o związki romantyczne, o to, jaki on będzie w związku, kim w nim będzie i czy będzie miał pewność, czy może będzie bał się odrzucenia, czy nigdy nie uwierzy, że może się zakochać, że ktoś się może w nim zakochać.

To, jeśli np. rodzice fundują dzieciom traumy, zaniedbują je, nie spełniają ich potrzeb może wywierać ogromny wpływ na przyszłe zdrowie takich dzieci. Dzieci zaniedbywane - mają kilkakrotnie razy większe prawdopodobieństwo choroby. Nawet, jeśli prowadzą zdrowy tryb życia i nie angazują sie w żadne ryzykowne zachowania.

To wszystko jest tak mocno połączone, że zaskakujące.