Harry Potter i marmurowa Podłoga

Pink Panther

Był jesienny poranek. Promienie sennego słońca przenikały stare mury południowo-wschodniej części Hogwartu, który właśnie budził się do życia. Młody czarodziej Harry Potter szedł szerokim korytarzem. Krok za krokiem po śnieżnobiałej posadzce. Całkiem sam... Na co dzień raczej o tym nie myślał, ale tego dnia, czternastego lutego, w dzień zakochanych... co roku odczuwał taką wielką pustkę, która wyczerpywała jego zapas złego samopoczucia na kolejne 365 dni i 6 godzin. Każdy kogoś ma - pomyślał - Ron ma Hermionę, Malfoy - Pansy, Filch - panią Norris. Nawet Snape posiada całą rzeszę partnerów różnej płci i w każdym wieku, z którymi jest paringowany w różnych chorych opkach. Tylko ja jestem wiecznie sam! Po policzku Harrego popłynęła łza. Za nią pojawiła się następna, aż w końcu krople goryczy rozsypały się niczym kryształowe perełki. Oczy chłopaka zapełniły się słoną wodą. Okulary zaszły parą. Nagle Harry połknął się o własną nogę i z całej siły uderzył o nagą Podłogę swoim chuderlawym ciałem młodego maga. Leżał teraz na ziemi. Taki obolały. Nie mógł się ruszać. Prawie nic nie widział. Okulary znajdowały się 5 i pół metra od niego. Jedyną zaletą całej tej sytuacji było to, że był całkiem sam... Próbował się podnieść, ale nie dał rady. Bolał go każdy milimetr ciała. Płakał ciepłymi łzami. Chciał je otrzeć. Przesuną dłoń w stronę twarzy po podłodze, która była gładka i bardzo przyjemna w dotyku. Harry poczuł się wreszcie spokojnie i bezpiecznie. Po raz pierwszy nie obchodziło go zupełnie nic. Po raz pierwszy nie myślał o innych. Był tylko on i biały kawałek marmuru pod nim. Ten kojący dotyk chłodził prawy policzek chłopca, łagodził złe uczucia, a nawet je neutralizował niczym pocałunek kochanka. Harry delikatnie pogładził równą Podłogę, która zdawała się odwzajemniać jego pieszczoty. Podniósł głowę i lekko musną białą powierzchnię swymi malinowymi ustami. Po chwili pocałował ją mocniej, nieco gwałtowniej. Trzęsącymi dłońmi dotykał jej, odczuwając dziwną przyjemność. Przesuwał je wzdłuż ciała, delektując się każdą chwilą. Był prawie pewien, że podłoga czuje jego dotyk. Zatracony w namiętnych pocałunkach, nie zauważył nawet tłumu gapiów zbierającego się wokół niego. Kiedy w końcu zorientował się, że wszyscy jego znajomi, nieznajomi i nauczyciele z uwagą i w absolutnej ciszy obserwują scenę, poczuł się fatalnie. Cóż za upokorzenie! To było jeszcze gorsze od tej corocznej walentynkowej pustki. Miał ochotę zniknąć z tego świata. I każdego innego. Nagle gdzieś się rozpłynąć. Przestać istnieć, nawet we wspomnieniach. Byli tu wszyscy. Tacy zdziwieni. Oszołomieni jego zachowaniem.
A Voldemort stał gdzieś z tyłu i cichutko chichotał.

Za ewentualne błędy przepraszam i proszę o szczerą opinię.

wanderlust

Ewangelina

Początek skojarzył mi się z Borowskim. xD
*czyta*
No cóż.

Pink Panther

Ach te moje błędy... :)

Dziękuję wanderlust. Chyba dostosuję się do Twojej rady i to wydłużę.

A z moim stylem jest coś nie tak, Ewangelino, czy to tylko zależy od gustu? Bo jakby co to specjalnie napiłam to tak pseudogłęboko i pseudowyniośle i pseudodramatycznie.
I tak, to można nazwać eksperymentem, bo opowiadanie zostało napisane na potrzeby takiego jakby konkursu, projektu mojej przyjaciółki, który dotyczył nietypowych paringów. No a pomysł jest mojej koleżanki, której o tym powiedziałam. To był żart. Ale w sumie to opowiadanie też jest tak jakby żartem i parodią. :)

Ewangelina

Chodzi mi o Twoją konstrukcję zdań.

Jenny21

Moja twarz musiała się podczas czytania prezentować komicznie.
Czytam początek: "hm, Harry rozpaczający z samotności? Ciekawe co z tego wyniknie."
Kontynuuję: "ale jak to nie może się podnieść z podłogi? Harry, no błagam...".
Scena pocałunków: "CO PROSZĘ?" Nie wiedziałam czy się śmiać czy bać, bo przez chwilę naprawdę pomyślałam, że z tego może wyjść coś... straszniejszego. xD

Ewangelina

Pink Panther

Dziękuję. :)

Co do stylu, to wiem że jest jakiś taki... no sama nie wiem. To się po prostu czuje - jakieś takie zgrzyty. No ale myślę, że jakoś się i tak trochę poprawiłam. Co do kontynuacji, to raczej nie. Ja umiem pisać tylko takie jednostrzałowce na zasadzie olśnienia i szybkiego notowania. Nie umiem się na coś zasadzać, bo wtedy mi nie wychodzi.