Śmierć

Sweetie

Rzadko kiedy myślę na ten temat. Jak przyjdzie, to przyjdzie, trudno. Nie odczuwam jakiegoś lęku, często jednak łapię się na tych okropnych myślach, że np. podczas rozmowy z bratem zaczynam myśleć, co by było, gdyby coś mu się stało... I takie myśli sprawiają ogromny ból, ale ciężko mi je powstrzymać. Śmierci bliskich się boję, i to bardzo.

Urania

Mam teorię. Zakładając, że nie ma żadnej przeszłości ani przyszłości, jest tylko tu i teraz (przeszłość to tylko wspomnienia w naszych głowach, fizycznie one nie istnieją).
Gdybyśmy zaczęli wpadać do czarnej dziury, w pewnym momencie nabralibyśmy prędkości światła. Przy takich prędkościach następuje dylatacja czasu - my byśmy się praktycznie zatrzymali w czasie, a w reszcie Wszechświata czas płynąłby jak do tej pory. Wtedy dla tej reszty Wszechświata bylibyśmy od dawna relatywistycznie martwi, podczas gdy my, będąc w pobliżu czarnej dziury, wciąż czekalibyśmy na moment śmierci.
A teraz: gdyby śmierć była czarną dziurą, my byśmy do niej wpadali, a inni ludzie byliby resztą Wszechświata, znajdującą się na tyle daleko od czarnej dziury, by do niej nie wpaść? W ten sposób nigdy byśmy nie doświadczyli momentu własnej śmierci, podczas gdy inni by ją widzieli :twisted:

A może to będzie po prostu takie, jak zapadanie w sen? Co wcale się nie wyklucza z tym, co napisałam wyżej.

Perspektywa śmierci mnie nie przeraża, nie wiem, na ile ze względu, żem młoda, a na ile ze względu na przekonania.

Pink Panther

Uwielbiam te czarnodziurowe teorie o czasie! :D

Urania

Wiem, wiem, ja i te moje dzikie wymysły :mrgreen:

W temacie: napisałam, że nie boję się śmierci, ale to nie tak, że mi wsio ryba. Szkoda mi, że życie jest takie krótkie, bo nie zdążę zrobić wszystkiego, co bym chciała. Nawet tysiąc lat byłoby za mało, choć wtedy tych spraw do zrealizowania pewnie jeszcze więcej by się namnożyło.

Pink Panther

Życie jest krótkie. ZA KRÓTKIE! Więc perspektywa braku życia po śmierci byłaby bardzo przerażająca!

electric_cat

Dla mnie śmierć jest moim prywatnym końcem świata. Prawdopodobnie wtedy moja dusza powędruje do Nawii lub do chrześcijańskiego Piekła (moja filozofia życia mało kiedy pokrywa się z chrześcijańską drogą do świętości - ba, praktycznie się nie pokrywa), może powróci na Ziemię, a może tu pozostanie po odłączeniu się od ciała i stanie się duchem opiekuńczym dla istot wybranych subiektywnie (najprawdopodobniej dla kotów). Nie wiem, to jeszcze przede mną.

Enjoy

Nie mogę powiedzieć, że całkowicie nie boję się śmierci, bo to jednak jest wielka nie wiadomo, a wszystko co nieznane i nowe budzi u mnie lęk, ale wierzę jednocześnie w życie po śmierci. Wierzę, że jest tam cudownie, że jest już tylko radość i miłość i mimo lęku, mam przekonanie, że ktoś stamtąd pomoże mi tam przejść i dojść. Myślę czasem o tym, może nie tyle o momencie śmierci, ale o tym co będzie potem. Wyobrażam sobie różne cudowności no ale ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, co napawa mnie nadzieją. I może to zabrzmi dziwnie, ale też trochę już nie mogę się tego wszystkiego doczekać. Nie, nie mam myśli samobójczych, po prostu tęsknię za domem, bo ten prawdziwy jest po drugiej stronie.

wanderlust

Praktycznie przez całe życie miałam myśli samobójcze, dopiero od paru lat wiem, że jednak chcę żyć. Mimo wszystko, jak myślę o śmierci, to nadal czuję mieszaninę strachu i pragnienia. Mam nadzieję, że po niej jednak coś jest, ale nie zawsze w to wierzę. Dużo bardziej od niej boję się starości.