Krytyka

Enjoy

Większość z nas tego doświadczyła. Jaki jest wasz stosunek do niej? Jaki ma na Was wpływ? Czy łatwo jest ją przyjąć?

Pink Panther

Przyjaźniąc się z moją przyjaciółką doświadczam tego tak często, że szkoda gadać. Lubię być krytykowana przez bliskie mi osoby (o ile nie robią tego zbyt nachalnie). To pomaga mi w stawaniu się lepszym człowiekiem.

wanderlust

wierzę w każdą krytykę (czego nie mogę powiedzieć o pochwałach czy komplementach) i zawsze bardzo się nią przejmuję, ale staram się jak najmniej to okazywać, bo chcę tej krytyki, żeby wiedzieć co faktycznie robię źle i co przeszkadza we mnie innym. najczęściej krytykuje mnie ojciec, bo on odzywa się do mnie tylko wtedy, kiedy chce mnie skrytykować i przy okazji zwyzywać. ale tak naprawdę moim największym problemem jest stopień, w jakim ja siebie samą krytykuję. to właśnie przez to niesamowicie kontroluję się w obecności ludzi, z którymi nie jestem jakoś blisko i mam problemy z zawieraniem przyjaźni.

jelejeń

Podobnie jak wanderlust, bardzo przejmuję się krytyką i zawsze biorę ją głęboko do siebie. Wiem, że jest ona ważna i jednocześnie ją doceniam, ale mimo wszystko zbyt mocno ją potem przeżywam, szczególnie, gdy dotyczy ona mojego wyglądu, na który nie mam wpływu.

Poison

Jeśli krytyka jest konstruktywna, to jest wskazana. Ale nieuzasadniona, albo poparta bezsensownymi argumentami nie powinna w ogóle być brana pod uwagę.

Wiadomo, że ciężko przyjąć słowa krytyki, ale jeśli ktoś potrafi skrytykować w dobry sposób - zarówno wytknąć błędy jak i doradzić co powinno iść do poprawki, to jest to dużo łatwiejsze.

O ile biorę do siebie krytykę dotyczącą moich prac, to dystansuje się od tej dotyczącej bezpośrednio mojej osoby, bo w większości wychodzi ona z ust osób, które znają mnie tylko z plotek. Nie zwracam uwagi na moją opinię, przejmuję się tylko zdaniem tych, na których mi zależy.

jelejeń

Ewangelina

Konstruktywna krytyka jest dobra, oby nie wchodziła na terytorium argumentum ad personam. Pomaga nam się kształcić, sprawia, że nie popadniemy w samouwielbienie. Wyznacza to, nad czym powinniśmy jeszcze bardziej, dłużej popracować. A samo krytykowanie dla osoby, która to robi uczy ją wysławiania się w kwestii własnego zdania, tego, co się zauważa.
Tak więc, krytyka jest dobra dla obydwu stron, z, moim zdaniem, nieznaczną przewagą dla osoby, która jest krytykowana.

A co do budowy ciała. Ma się wpływ, ale nie na wszystkie aspekty.

verloren

Ja bardzo łatwo przyjmuję krytykę w sumie uznaję, że ludzie mają rację i tyle. Wychodzę z założenia, że nikt nie skrytykuje mnie bardziej niż ja sama. Bez względu na to czy chodzi o mój charakter, czyny czy ciało. Czasami jednak mam chwile słabości i jak mi się wszystko przypomni co inni o mnie mówią to jest mi po prostu smutno i mam się za życiową sierotę.

WoodRunner

Staram się nauczyć rozgraniczenia między krytyką a poczuciem własnej wartości.

Mam z tym problem, dlatego czasem krytykę odbieram w dość emocjonalny sposób a wewnątrz mnie dzieją się cuda, włącznie z fantomowym krwawieniem serduszka ;p. Kiedyś było masakrycznie, bo zupełnie nie akceptowałam siebie i każde mocniejsze (a czasem i nie) słowo odbierałam jako atak. To po części też wynikało z dawnej sytuacji w domu i przez to wciąż mam problem ze zrozumieniem intencji krytykującego.

Natomiast dążę do tego, by krytykę odbierać w pełni jako wskazówki do samorozwoju i nie zważać nawet wtedy, gdy wydaje się agresywna. Wychodzę z założenia, że jeśli ktoś zwraca mi na coś uwagę, to warto się nad tym pochylić, przyjrzeć z bliska, nawet jeśli nigdy nie pomyślałabym, że w tym miejscu może tkwić problem.