Samotność

Jenny21

Post pewnej użytkowniczki zachęcił mnie do stworzenia tego tematu.
Lubicie spędzać czas samotnie czy wolicie przebywać w dużej grupie ludzi?
Jesteście samotnikami? Z wyboru czy z "ostateczności"? A może boicie się samotności?
I w końcu - lubicie ludzi? Czy w ogóle da się ludzi nie lubić?

TutusTuus

Na codzień to wolę siedzieć w większym towarzystwie. Jestem gadułą, no to musze mieć do kogo gebe otworzyć. Bo do ściany, to tak nie wypada :roll: Uwielbiam przesiadywać ze znajomymi, gadając bez sensu o czym popadnie. :D
Jednak zdarzają mi się takie dni, gdzie wolę być sama, a jak ktoś zacznie do mnie gadać, to bywam nieprzyjemna. Ale na szczęście takie dni ne zdarzają się jakoś bardzo często, a wręcz przeciwnie ;D

Ewangelina

Kiedyś byłam typową samotniczką ale, co można wywnioskować po jednym z moich postów w tym dziale się mieszczącym, to się zmieniło. Oczywiście, mam chwili, kiedy wolałabym zostać sama ze sobą. To normalne, i think, chyba.

Pink Panther

Lubię samotność... Fajnie jest czasem posiedzieć samemu z kubkiem herbatki w ciszy i spokoju. Bez żadnych zobowiązań i powinności. Albo wręcz przeciwnie - w samotności można się wypłakać lub wykrzyczeć. Np. śpiewając [czyt. fałszując] piosenkę! :D Uwielbiam to! Ale przychodzi taki czas, że jest nam potrzebny "ktoś". Może mama, albo przyjaciółka? Tak. Samotność to bardzo fajne miejsce do częstego odwiedzania, ale mieszkać tam jest bardzo trudno i smutno. Niestety teraz w szkole będę (najprawdopodobniej) całkowicie samotna, ale tego się mogłam spodziewać... Ech! Już wolę samotność bez ludzi, bo samotność wśród ludzi jest beznadziejna.

Poison

Jestem typem samotnika, lubię przebywać sama ze sobą i w nieskończoność oglądać filmy, seriale, słuchać muzyki... W gruncie rzeczy jestem już do tego przyzwyczajona i np. kiedy w te wakacje dość dużo wychodziłam, po kilku dniach pod rząd spędzonymi na dłużej między ludźmi potrzebowałam jednego dla siebie - jeśli nie zrobiłam sobie takiej "przerwy", byłam strasznie spięta i wkurzona na wszystkich. Często wolę też zostać w łóżku z książką niż gdzieś wyjść. Oczywiście co za dużo to niezdrowo, jednak nie chciałabym zostać całkiem sama... Lubię mieć poczucie, że ktoś jest przy mnie. Jeśli jestem choćby w szkole to robię się towarzyska i zazwyczaj rozmawiam ze wszystkimi. Podsumowując: bycie w towarzystwie jest spoko, ale nie mam nic przeciwko spędzaniu czasu sama. Kiedyś strasznie bałam się samotności, pod koniec podstawówki i na początku gimbazy... Przeszło mi prawie całkiem, bo boję się samotności tylko takiej całkowitej (?).

Cocoseque

Przede wszystkim - nie kojarzę samotności jako stanu typowego dla zEMOcjonowanej nastolatki, która jęczy, jak to nikogo nie ma wokół niej/jak wszystkich nienawidzi. Samotność to dla mnie stan, w którym mogę skupić się na własnych myślach, zastanowić się nad sobą, zagłębić się w swoim własnym świecie. Tak, często czuję się samotna w zwyczajnym tego słowa znaczeniu, ale czuję się dobrze, właśnie to mi odpowiada.

electric_cat

Moja poprzednia praca obudziła we mnie mizantropa. Nie wierzyłam, że tyle głupoty jest w stanie nagromadzić się przed ladą fast-foodu. Jednak potrafi. A kierownik z niekrytą radością stawiał mnie na kasie, bo miał cichą nadzieję, że w końcu coś chlapnę.
Mam momenty, że muszę być sama, zachłysnąć się ciszą ["Enjoy the silence"], odpocząć. Nie stronię od ludzi aż tak. Oduczyłam się oczekiwać czegokolwiek od większości populacji - wyłączam z tego grona wąską grupkę przyjaciół.

92justyna

Ja tam lubię ludzi ale najlepiej mi w samotności. Trochę się to ze sobą kłóci ale nic na to nie poradzę. A samotności się nie boję. Przynajmniej na razie.

olga

Lubię być sama ale też czuję się źle jak nie ma przy mnie nikogo z kim mogłabym porozmawiać. Przez większość dnia siedzę sama, pogrążona w swoich myślach, robiąca rzeczy które tylko ja rozumiem ale po kilku godzinach samotności uwielbiam pójść do kuzyna lub cioci przytulić się i porozmawiać.

adelia

Jestem typem samotnika w większości sytuacji. Częściej wybieram samotność niż znajomych, dokładnie nie wiem dlaczego, ale zawsze tak miałam... Do samotności jestem przyzwyczajona, nic mi w niej nigdy nie przeszkadzało, więc tak zostało też do dzisiaj po prostu. Trochę się boję samotności wtedy, kiedy będę potrzebowała akurat pomocy kogoś. To mnie przeraża.

Enjoy

Jestem samotnikiem. Bardzo lubię spędzać czas w samotności, oczywiście z umiarem. Potrzebują tego czasu, tylko dla siebie. Nawet gdy wyjeżdżałam na wycieczki czy domki ze znajomymi na kilka dni po prostu musiałam się chociaż na chwilę oddalić i pobyć sama, a nie zauważyłam żeby ktoś jeszcze tak miał. Ja tak jakoś mam, nie dlatego, że nie lubię ludzi, chociaż przez długi czas tak było, a przynajmniej mi się tak wydawało, ale spotkałam kogoś kto pokazał mi, że trzeba ich kochać, ale to już inna historia. Przyzwyczaiłam się do tego, ale takiej całkowitej samotności się boję. Chcę, muszę mieć kogoś obok, inaczej bym sobie nie poradziła, zwariowałabym.

Natalie

Nie jestem raczej samotnikiem, lubię od czasu do czasu pobyć sama i skupić się na sobie, odpocząć od wszystkiego, ale samotnikiem bym się nie nazwała. Uwielbiam przebywać ze znajomymi, z bliskimi, wyjść gdzieś. Pamiętam, że w te wakacje całe dnie spędzałam poza domem, bo aż mnie nosiło od siedzenia w domu. Nie potrafiłam gdzieś nie wyjść albo z kimś się nie umówić.

Ewangelina

Kogo poemat?
Samotność i bycie samym to dla mnie dwie zupełnie inne sprawy i ta refleksja mi zawsze zachodzi na myśl, kiedy myślę o samotności.
Ja na przykład mam niby wiele znajomych, ale jak dochodzi co do czego i mam jakiś problem, wszyscy znikają z pola widzenia.

Przezroczysty

Wolę być sam kiedy jestem na siebie zły. Szczególnie, kiedy nie wiem co robić. Szczególnie wtedy kiedy zjada mnie bezradność. Milion razy bardziej wolę być z Nią, jeśli to Nie Ona jest powodem mojej złości na siebie. Często wolę być sam niż uczestniczyć w rozmowach, gdzie nie mógłbym być sobą. Czasami wycofuję się z rozmów by kogoś nie zranić, lub żeby nie sprawić komuś przykrości. Ludzie z reguły mało o mnie wiedzą. Staram się jednak nie unikać przebywania w większej grupie ludzi, bo wiem, że czasem można sprawić im radość ofiarowując swój czas, rozmowę, robiąc coś wspólnie. Boję się samotności. Kiedy mieszkałem w akademiku i zostawałem sam, bo inni wyjeżdżali na weekend, było kiepsko i nie działo się ze mną dobrze. Lubię ludzi, tylko to czasem boli.

Jenny21

Lubię samotność, ale umiarkowaną. W szkole na przykład, ciągeę jestem wśród ludzi, rozmawiam ze znajomymi i normalne jest to, że nie jestem samotna. Lubię się spotykać z innymi, spędzać czas z ludźmi, których lubię. Znowu w domu wolę siedzieć sama, nawet jak włączę komputer to nie raz niechętnie włączam czat, ostatecznie dla kilku najbliższych znajomych. Coraz częściej czuję, że nie mam z innymi o czym rozmawiać (nie licząc tych paru osób), nie lubię naciąganych rozmów, sztucznej dobrej atmosfery i przyklejonych uprzejmych uśmieszków. Moje zainteresowanie, czasem poglądy różnią się od tych ludzi, z którymi jestem na co dzień, niewielu jest takich, z którymi mogę pogadać z przyjemnością, wyluzowana. No, może to, że lubię samotność wiąże się też z moją nieśmiałością, ogromną nieśmiałością. Kiedy jestem sama unikam stresujących, krępujących sytuacji, presji z zewnątrz itd., czyli trochę uciekam. I ludzie mnie denerwują. To nie tak, że ich nie lubię, ale te ich bezsensowne kłótnie, wrogość i komercja mnie odstrasza. To wszystko dzieje się u mnie od niedawna i staram się tak nie "uciekać", ale jest wręcz przeciwnie i samotność coraz bardziej mi się podoba - nie pod względem bycia w związku, bo nie zamierzam być singlem, jednak mając piętnaście lat nie myślę jeszcze o związkach i nie jestem zakochana, więc tutaj moja samotnośc nie jest ani z wyboru, ani nie jestem na nią skazana.