Długi wiersz bez tytułu

Ewangelina

Nie po to wciąż upadam, by w końcu sięgnąć dna
Lecz żeby po drodze złapać czyjaś rękę
wyciągam mą dłoń nie po to, żeby ratować się.
Lecz żeby znaleźć tą, co pomocy pragnie mej.
Nie po to poddaję się tęsknocie, by niszczyła mnie powoli
Lecz żeby im pokazać, że samotność boli.
Nie po to otwieram oczy, by dalej tylko żyć
Lecz żeby wiedzieć, że zacząć musze żyć inaczej.
By sięgnąć po to, co los zrzucił mi na same dno
Odnaleźć to, co wczoraj mi spod nosa wziął
Teraz odkładam karty na stół, nie mam już sił
Pijawki nienawiści wysysają resztki mojej krwi
Po chwili w oczach łzy, z żalem patrzę na mych marzeń kosz
Porzucam cały sen piękny sen i modlitwę mą.

Chcę krzyczeć, lecz nie krzyczę.
Nakrzyczałam się dostatecznie.
Bezgłośnie wołałam o pomocna dłoń
Prosiłam świat, by choć w chwilę tą w rękach stanął mi
Prosiłam, składałam wszystko, co mam w ofierze
Choć me serce nie zawsze było czyste, to myśli zawsze miałam szczere
I teraz to wiem, o Boże, teraz to naprawdę wiem
Świat się będzie walił mój, przez wieczność w niedosycie
I na tym już będzie polegało całe moje… życie.

Rozglądasz się wokoło
I widzisz jakie piękne to wszystko jest
Choć tak naprawdę nic w tym nadzwyczajnego, uwierz mi
A obok część najważniejszych dla ciebie osób
Bezsensowne rymy nucicie pod nosem
Jakąś starą piosenkę w radiu parada
W waszym kręgu tajemnice i marzenia wychodzą na jaw…
…wszystko tak szybko przemija.
Wspomnienie dawnych lat
cudownych, nieopisanych uczuć stos
Góra pięknych, choć bezsensownych słów.
Wiesz, że to, co było, już tym nie jest.
Tylko piosenka w radiu parada jest ta sama
Słysząc ją, rozglądasz się dookoła.
Już nic nie masz.
Wiesz już, ze coś przegrałeś, znowu coś nie wyszło
Chciałbyś zobaczyć przed sobą swoją przyszłość
To co straciłeś, to życia sens.
Wiesz, że to, co było, już tym nie jest.

Jednym ruchem dokonała swego.
Przekreśliła nim wszystkie uczucia do niego.
Długie pociągnięcia i wytrysk czerwonej cieczy
Upust emocji, serce pogrążone w nienawiści do samej siebie
W ręku ugniatany metalowy przedmiot
I serce pogrążone w nienawiści do niego, i do samej siebie.
Skulona sylwetka jakby schowana przed własnym cieniem
Zielone źrenice jakby za mgłą, niewyraźne spojrzenie
W głowie mnóstwo, nie wypowiedzianych na głos słów
Nie chciała już słyszeć, jak serce wykrzykuje żal
I nie widzieć, jak zostawia przed oczami nieskrywany lęk
„niechaj mym ostatnim uczuciem będzie przegranej smak.”
I ostatnia myśl otarła się o ostatnie wspomnienia
Wiedziała, że jego miłość to były tylko złudzenia
Niewyraźne sylwetki namalowały się jakby na pięknym pejzaże
„ Tylko uścisnąć śmierci dłonie.
To jedyne, o czym teraz marzę”.

Jenny21

Czy to jeden długi wiersz, czy kilka mniejszych?
Tak czy inaczej pierwsze dwie zwrotki są... piękne. Okropnie mi się spodobały. Oh, Ewangelino, aż mi się coś w serduszku poruszyło.
Co do trzeciego oraz ostatniego fragmentu, także mi się podobają, ale już mniej do mnie przemawiają. Ostatni ponownie mnie poruszył, dał do myślenia. Spodobała mi się ta mała mroczność, ciemne emocje.
Nie znam się na liryce, więc nie napiszę nic na temat strony technicznej utworów, mogę je jedynie subiektywnie ocenić, tak jak zwykły czytelnik. I wiedz, że moja ocena jest jak najbardziej pozytywna.
Brawo, masz duży talent.

Ewangelina

Jenny21

Ależ nie ma za co, to dla mnie tylko przyjemność. Chętnie przeczytałabym jeszcze jakiś twój wiersz (i piszę całkiem na serio, to nie jest taka sobie gadanina). (: