Wiara

adelia

Jeśli rodzice są katolikami chrześcijanami, to muszą wychować swoje dziecko w wierze, bo obiecali to przed Bogiem podczas chrztu świętego, nie mogą dać dziecku prawa wyboru do 18 roku życia. Moi rodzice właśnie tym się kierowali. Dali mi prawo wyboru, żebym mogła sama wybierać, jak chcę dalej żyć, czy z Bogiem czy bez Boga i takie tam. A ja jeszcze nie wiem. Wszyscy mówią, że chcieliby prawa do samodzielnego podejmowania niektórych decyzji, jednak ja mimo wszystko uważam, że czasem lepiej jest, gdy ktoś do pewnego momentu będzie podpowiadał nam i trochę szczególniej ukierunkowywał. Inaczej - łatwo jest zabłądzić. A jak się zabłądzi, to nie zawsze łatwo jest wrócić. Nie zawsze udaje się w ogóle wrócić.

Enjoy

Kenzi

Moja cała rodzina to ateiści i ja też nią jestem :) ale nie raz tata przypominał mi że, jeśli chcę się "nawrócić" bez problemu, bo to moja decyzja. No cóż, tak czy siak ateistką pozostaję i nie wieżę, jednak szanuję osoby wyznające jakieś religie :)

Pink Panther

Urania

Od początku.
Jestem ochrzczona, u Komunii byłam, u Bierzmowania takoż, ale od kilku lat omijam instytucję Kościoła w miarę możliwości (bo zdarzają się pogrzeby i wesela w rodzinie) szerokim łukiem. Gdy już będę "na swoim", dokonam apostazji, choć spodziewam się, że łatwo nie będzie (zapisać kogoś do Kościoła wbrew jego woli jest łatwo, dopiero gdy ten ktoś chce dobrowolnie wystąpić z organizacji, mnożą się kruczki :roll:). Moi rodzice niby wierzą, ale to jest jakby wiara z przymusu, bo "tak trzeba", czyli takie zabobonne i ograniczone podejście. Co mi wcale nie pomagało, bo mam dużą skłonność do podważania wszelakich dogmatów - nie satysfakcjonują mnie odpowiedzi podane na tacy, muszę sama do nich dojść, wypróbować, czy są w miarę dobre, by je uznać.
Mierzi mnie u ludzi przekonanie do jedynej słusznej prawdy, którą posiadają wyłącznie oni (i im podobni), co jest nagminne w przypadku religii. I tak Żydzi są Narodem Wybranym; Muzułmanie uważają, że ich religia jest jedyną właściwą a niewierni są gorsi, zasiedlają więc te "niewierne" kraje, korzystają z ich dobrodziejstw dając niewiele w zamian i uzurpują sobie coraz więcej praw, nie dbając o to, że gdy się jedzie do obcego państwa, trzeba zaakceptować jego prawa. W Polsce natomiast Katolicy uważają, że mają prawo decydować w wielu kwestiach społecznych nie tylko za siebie, ale i za resztę Polaków.
Od dawna próbuję określić, w co ja tak właściwie wierzę. Czytałam o wielu systemach religijnych, rozważałam ateizm i agnostycyzm. I chyba mogę się określić uniwersalistką. Pod względem przekonań nie chcę wtłaczać się na siłę w schematy, preferuję wolność z szacunkiem dla innych religii i wyznawców. Choć w drugą stronę z tym szacunkiem i akceptacją dla moich przekonań jest różnie...
Nie potrafię oceniać religii kryteriami zła/dobra. Oceniam tylko poszczególnych wyznawców, bo religię tworzą ludzie, i każdy wyciąga z niej coś innego. To mocno subiektywna sprawa. Ja też staram się wyłuskiwać wartościowe dla mnie rzeczy z wielu religii i światopoglądów, choć najwięcej potrafię znaleźć w buddyzmie.

olga

Rok temu miałam temat o oświeceniu na historii i w podręczniku była definicja deizmu. Myślenia, że Bóg stworzył świat ale nie ingeruje w jego działania, w to co robią ludzie. Ja wierzę w coś takiego.

Pink Panther

Uranio, to bardzo ciekawe co napisałaś i myślę, że ze mną jest ostatnio trochę podobnie. Jednak z Kościoła nie mam zamiaru oficjalnie występować. Raczej odchodzę i znowu wracam, bo wiem, że to nie o księży i mohery chodzi, lecz o mnie i o Boga. Jednak Kościół to nie tylko Bóg, to ci wszyscy ludzie, którzy nie są święci, ale mogliby chociaż próbować! Przynależność do instytucji trochę niby ogranicza i zupełnie Cię rozumiem! Ja też nie lubię, gdy ktoś mi wyznacza "co się robi i jak". Jednak nie odejdę od Kościoła, bo... nie wiem. Może dlatego, że się boję. Wolę mieć w zapasie miejsce tam. Jeśli to pochodzi od Boga, to nie może być złe. Takie samowolne życie może prowadzić do powstania jakiś sekt lub odłamów. Wiem, że czujesz coś innego, bo ja też czasem sobie tak myślę. Nie można pozostać obojętnym na te wszystkie sprawy. To co się dzieje z Kościołem i w Kościele bardzo nas boli. Ludzi naprawdę wierzących boli to i nie stoją zaślepieni za ks. proboszczem. My myślimy i nie damy sobie wmówić jakiś bzdur.

Enjoy

Urania

Nie wiem, jak wygląda taki pogrzeb i niespecjalnie mnie to obchodzi. W ogóle nie martwię się, co się stanie z moim ciałem po śmierci, to tylko zużyta powłoka materialna. Mogą je skremować, pochować na cmentarzu komunalnym... Ogólnie planuję wypełnić deklarację pośmiertnego dawcy narządów, tylko czeka mnie pewnie niezła przeprawa z rodziną.

Pink Panther

electric_cat

Kiedyś wierzyłam w Boga i nawet myślałam o pójściu do zakonu, by tam w ciszy i ustalonym porządku kontemplować jego istnienie. I może nawet by to przeszło, gdyby na scenę nie wkroczył mój ojciec, któremu z dnia na dzień po prostu na punkcie kościoła odwaliło. Zaczęło się ciąganie po wszelakich świątyniach na msze, adoracje, zwiedzanie innych kościołów, zapraszanie księdza na obiad, a pod nieobecność "czarnego" przeżywanie wszystkiego, co się tym razem "ciekawego" w kościele działo, memłanie plotek związanych z "czarnymi" i ministrantami, a także wytykanie sąsiadów, którzy do kościoła nie chodzą.
To takie katolskie.
Zdenerwowałam się jak nie powiem co, w końcu to przedziwne nawrócenie ojca perfekcyjnie zegrało się z okresem mojego młodzieńczego buntu i ono stało się narzędziem ataku. Odmawiałam chodzenia do kościoła, co przy moich studiach oznaczało przykręcanie kurka z finansami. "Studencka prostytucja", jak wyrażałam się często przekraczając progi świątyni. Nie czułam i nie czuję wspólnoty z ludźmi chodzącymi na mszę (ale szanuję, że ktoś ma inne poglądy niż ja. Bez tego świat nie byłby już taki ciekawy), nie wierzę w księżowski monopol na wiedzę (niektórzy taki uprawiają. A skąd ową wiedzę czerpią?), w kościele czuję się obco i źle. Po prostu. Lepiej mi wśród pól i łąk, w lesie, w wielkim mieście, gdzie mogę poczuć wiatr, zanurzyć się w otaczającym mnie świecie.
Wciąż poszukuję swojej drogi, choć nie przewiduję powrotu do katolicyzmu, lecz raczej przejście na wiarę naszych przodków, o której przeróżne fora, blogi i grupy facebookowe śledzę. Do tego literatura zajmująca się próbą rekonstrukcji czasów przed chrześcijaństwem: mitologii, obrządków, życia codziennego - to mnie fascynuje i może kiedyś dorośnie do kształtu wyznania.

Pink Panther

Tak z dnia na dzień mu odbiło? O___o

Enjoy

Pink Panther

Enjoy, zarówno od wierzących (zwyczajnych?) jak i duchownych. Niektórzy ludzie są naprawdę beznadziejni i wydaje im się, że mają patent na Boga i sakramenty i bycie dobrymi i wszystko wszystko inne. Co do spowiedzi, to bywają takie czasy, że nie chodzę przez dłuższy cza, bo się boję. Tyle razy odchodziłam od konfesjonału z płaczem, albo przynajmniej niesmakiem i całą mszę nie mogłam się skupić. Czasem jednak było mi później lepiej, ale skąd ja mam wiedzieć kiedy jak będzie. Dlaczego mam mówić o swoich grzechach komuś, kto nie rozumie tego, że naprawdę jest mi głupio i bardzo żałuję i chcę się poprawić? Niektórzy myślą, że idąc do spowiedzi, myślę, że zrobiłam dobrze i nie jestem pewna dlaczego to jest nazywane grzechem.
nie obrażajmy się na ludzi, dlatego, że grzeszą inaczej niż my - bardzo dobre słowa! Dzięki. Napewno mi się przydadzą, ale "im" pewnie też by się bardzo przydały!

electric_cat